W jachtingu istnieje mnóstwo różnorakich węzłów. Niezliczone sposoby ich tworzenia oraz liczne zastosowania węzłów żeglarskich – mogą przyprawić o zawrót głowy ale na pewno ich powtórka przed rejsem Wam się przyda. Ten stan rzeczy zainspirował nas do stworzenia zestawienia popularnych węzłów żeglarskich. Zaprezentowana kompilacja powstała z myślą o osobach, które – przed rozpoczęciem zbliżającego się nieubłaganie sezonu żeglarskiego – chciałyby odświeżyć swoją wiedzę o węzłach.
Półsztyk
Półsztyk jest tak naprawdę fachową nazwą niezwykle powszechnego supełka, na który niespodziewanie natrafiamy w wielu sytuacjach życia codziennego i który często budzi nasze skonfundowanie. W głównej mierze stabilizuje on inne węzły wykorzystywane podczas cumowania. Idealnie sprawdza się w błyskawicznym cumowaniu niewielkich jednostek pływających, takich jak, chociażby kajaki, małe żaglówki oraz łodzie wędkarskie.
Ósemka
Zasadniczo ósemkę zawiązuje się na końcu szotów grota tudzież na linii talii szota. Co ciekawe, jest to jeden z pierwszych węzłów, z jakim podczas szkoleń zaznajamiają się przyszli żeglarze. Zaciągnięta ósemka jest odporna nawet na większe obciążenia, a po dłuższym czasie jest łatwiejsza do rozwiązania niż na przykład półsztyk.
Węzeł prosty
Jak sugeruje nazwa, węzeł prosty (płaski) jest jednym z podstawowych węzłów. Splata się nim dwie liny o tych samych średnicach. Jego mankamentem jest niska tolerancja wobec dużego obciążenia i śliskich lin.
Węzeł szotowy
Zasadniczo węzeł szotowy zespala liny o odmiennych średnicach. Jego zadaniem jest między innymi stabilizowanie liny manewrowej przy rogu szotowym żagla. Aby zawiązać szot, trzeba ułożyć węzeł z końcówkami po jednej i linami pracującymi po drugiej stronie.
Nazwanie węzła „ratowniczym” jest charakterystyczne jedynie dla języka polskiego. Być może wynikło to z opowieści o śmiałku, który tonąc, spontanicznie wymyślił prezentowane rozwiązanie. Nazwy w innych językach („bowline” po angielsku i „paalsteek” po niderlandzku) lepiej odzwierciedlają charakter węzła jako pętli, która nie zadzierzga się pomimo obciążenia. Zastosowanie węzła ratunkowego jest imponujące szerokie. Może on posłużyć na przykład jako pętla lin cumowniczych zarzuconych na knechty portowe. Co ciekawe, wspomniane rozwiązanie może autentycznie uratować życie, jeśli osobie za burtą rzucimy węzeł z przygotowaną uprzednio pętlą.
Węzeł ratowniczy
Nazwanie węzła „ratowniczym” jest charakterystyczne jedynie dla języka polskiego. Być może wynikło to z opowieści o śmiałku, który tonąc, spontanicznie wymyślił prezentowane rozwiązanie. Nazwy w innych językach („bowline” po angielsku i „paalsteek” po niderlandzku) lepiej odzwierciedlają charakter węzła jako pętli, która nie zadzierzga się pomimo obciążenia. Zastosowanie węzła ratunkowego jest imponujące szerokie. Może on posłużyć na przykład jako pętla lin cumowniczych zarzuconych na knechty portowe. Co ciekawe, wspomniane rozwiązanie może autentycznie uratować życie, jeśli osobie za burtą rzucimy węzeł z przygotowaną uprzednio pętlą.
Buchta
Buchtę układa się przede wszystkim po to, aby zapewnić niezbędny porządek. Węzeł ten służy do segregowania lin.
Węzeł knagowy
Przytaczany węzeł knagowy reprezentuje kategorię węzłów mocujących. Dość trudno jest go wykonać. Na samym początku oplatamy liną całą stopę knagi. Potem przeplatamy linę na ukos pod obydwoma rogami. Następnie końcówkę liny prowadzimy poniżej górnego przeplotu. Przy okazji niwelujemy wszelkie ewentualne luzy.
Pamiętaj aby, wielkość knagi dostosowana do wyrażonej w milimetrach średnicy liny. Zazwyczaj knagi znakuje się liczbami od 4 do 20. Mocny węzeł to taki lina o średnicy X mm, a knaga będzie oznaczona numerem X lub X+2. Co ciekawe, na solidność węzła nie wpływa rodzaj materiału. Zatem nie ma znaczenia co wykorzystano do produkcji knagi np. drewno, czy stal nierdzewna.
Dobrze jest przypomnieć sobie zasady wiązania węzłów żeglarskich jako powtórkę przed rejsem.
Wyblinka
Wyblinkę warto poznać, ponieważ jej znajomość testuje się podczas egzaminu na patent żeglarza jachtowego. To rozwiązanie jest niezwykle intuicyjne. Po angielsku określane jest mianem „clove hitch” lub „ratline hitch”. Węzeł ten łatwo jest bowiem związać i rozwiązać. Walorem wspomnianego rozwiązania jest jego uniwersalne przeznaczenie. Niestety jest ono dość zawodne. Funkcjonująca na palu lina jest bowiem często podatna na przetarcia.
Węzeł żeglarski cumowy (łańcuchowy)
Ogólnie rzecz ujmując, węzeł żeglarski cumowy (anglojęzyczna nazwa: „backhanded hitch”) uznaje się za najlepszy węzeł do cumowania. Konstrukcję, której motywami przewodnimi są przeplot oraz sztyk, można umiejscowić na dalbie tudzież pachołku. Dzięki swojej specyficznej strukturze węzeł pozostaje nie tylko mocny, ale również bezproblemowy w rozwiązywaniu.
Stoper kręcony
Opisywany węzeł żeglarski – zwany po angielsku „safety-belt hitch” – stosujemy wtedy, kiedy chcemy przytwierdzić linę naprężoną (pracującą) do liny biernej. Najpierw linę bierną okalamy liną pracującą. Następnie, prowadzimy końcówkę nad liną pracującą oraz układamy oczko od góry, prowadząc końcówkę obok liny pracującej. Na samym końcu ściągamy przeploty i oczko do siebie tak, aby nie było niefortunnych luzów.